Niektórzy ludzie mają wielu przyjaciół. Inni wolą przyjaźnić się tylko z jedną osobą. Dr Shigehiro Oishi z University of Virginia odkrył, że optymalna liczba utrzymywanych przyjaźni nie jest przypadkowa.
247 badanych proszono o podanie imion przyjaciół, bliskich i dalszych znajomych. Następnie o rozdzielenie między wypisane osoby 60 punktów, symbolizujących poświęcany im czas, pieniądze i energię. Na końcu badani podawali swój średni dochód i oceniali poczucie szczęścia.
Okazało się, że badani z niższymi dochodami byli szczęśliwsi, gdy kręgi ich znajomych były mniejsze i głębsze (najwięcej punktów przydzielano przyjaciołom). Uczestnicy z wyższymi dochodami woleli natomiast, gdy kręgi były węższe, ale płytsze. „Kiedy żyjemy w dobrobycie, duży krąg znajomych jest łatwy do utrzymania. Przyjaciele nie potrzebują naszej pomocy, bo z reguły też dobrze im się wiedzie” – twierdzi Oishi. „W trudnej sytuacji finansowej większa liczba znajomych naraża nas na większe koszty”. Wyniki swoich badań Oishi opublikował w „Psychological Science”.
S. Oishi, S. Kesebir. Optimal Social-Networking Strategy Is a Function of Socioeconomic Conditions. Psychological Science, 2012; DOI: 10.1177/0956797612446708
Artykuł ukazał się również drukiem na łamach majowego numeru magazynu Focus Coaching w dziale Psychopedia.
Natalia Frankowska absolwentka wydziału Sztuk Pięknych w Sopocie w swoim tekście poruszyła temat przyjaźni a konkretnie stara się nam czytelnikom tego artykułu wyjaśnić czy posiadanie wielkiego grona znajomych na dłuższą metę jest opłacalne czy też zbędne.
Badanie dr. Shigehiro Oishi z Uniwersytetu Virginia, które przytoczyła autorka tekstu miało na celu pokazać, że liczba utrzymywanych przyjaźni nie jest przypadkowa, a dowodem na to jest: poświęcony czas, energia, pieniądze.
Wynik badania dr Oishi był dla mnie oczywisty, osoby z niższymi dochodami posiadało mniejsze grono znajomych, natomiast z wyższymi grono te było liczniejsze. Oczywiście bardziej szczęśliwe były osoby z mniejszą liczbą posiadanych znajomych, ponieważ posiadając nielicznych przyjaciół albo nawet jedną osobę możemy łatwiej skoncentrować się na nawiązywaniu głębszej relacji z osobą. Tekst źródłowy Pani Frankowskiej nasuwa wniosek iż sieć społeczna zmienia się w zależności od warunków społeczno-ekonomicznych. W artykule jest również potwierdzenie, iż posiadanie małego grona przyjaciół z głębokimi więzami i małymi dochodami jest korzystniejsze, ponieważ prawdopodobieństwo, że przyjaciele odejdą jest niższe niż w przypadku osób z większymi dochodami. W tekście Pani Natalii Frankowskiej zabrakło rozwinięcia tematu,szczegółowego wgłębienia się w niego, bo tekst opiera się tylko i wyłącznie na dochodach w przyjaźni, szkoda,że w tekście nie została zaprezentowana potrzeba posiadanych znajomości od dzieciństwa aż po starość, ponieważ uważam iż zapotrzebowanie na kontakt z rówieśnikami jest różne nie tylko ze względu na dochody. Tutaj nie wiemy czy w grupie 247 były osoby w tym samym wieku czy też w różnym wieku. Bo myślę, że dzieci z niskimi jak i wysokimi dochodami nie mają problemów z utrzymywaniem dłuższej relacji z inną osobą, ponieważ zazwyczaj młode osoby utrzymywane są przez rodziców, więc nie jest to zależne od nich samych. Mimo wszystko tekst bardzo mnie zainteresował ze względu na przedstawienie ciekawego wniosku oraz celu badania. Wyniki przedstawione dokładnie i szczegółowo. Ciekawe byłoby umieszczenie do tego tematu badania; w jakim stopniu i na ile osoba niepełnosprawna umysłowo lub fizycznie potrzebuje bliskiej osoby lub jak wielu.
u bogatych to chyba jednak chodzi, żeby były szersze te kręgi znajomych , a nie węższe jak podaje artykuł…
Znów otworzyłem umusł. Te przysłowie nie dające mi raz spać że pieniądze szcześcia nie dają. Teraz rozumiem aż za dobrze